Φίλε Σταύρο,

Φίλε Στέλιο,

 Με αφορμή τα σχόλιά σας στην ιστοσελίδα της Προοδευτικής Παράταξης Δικαστικών Επιμελητών, θεωρώ ότι έπρεπε να επικοινωνήσω και να μοιραστώ μαζί σας κάποιους προβληματισμούς (και όχι μόνο σε σχέση με τα γραφόμενά σας) και τις κοινές, θαρρώ, αγωνίες για το επάγγελμά μας. Όχι όμως με το θεσμικό μου ρόλο του Προέδρου της Ομοσπονδίας αλλά μ’ αυτόν του Προέδρου της ΠΡΟΣΥΔΕ, ή αν θέλετε του απλού συναδέλφου σας. (Σημειώνω ότι η ενασχόλησή μου με τα κοινά του κλάδου μας – θα το έχετε διαπιστώσει – είχε ως γνώμονα πάντα το κοινό καλό).

 Θα σας θυμίσω ότι μπορείτε να βρείτε στοιχεία για την παράταξή μας στην ιστοσελίδα μας. Η ΠΡΟΣΥΔΕ λοιπόν είναι η μακροβιότερη παράταξη στον κλάδο μας -πάνω από 20 χρόνια- και χαρακτηρίζεται από το όνομά της ΠΡΟΣΥΔΕ και όχι από το όνομα του εκάστοτε επικεφαλής της. Με ανεκτίμητη – και δεν το πιστεύω μόνο εγώ – προσφορά τα τελευταία χρόνια στον κλάδο μας που δεν είναι της παρούσης να σας εκθέσω.

 Είμαι υπερήφανος – ως Πρόεδρός της (επί πολλά χρόνια) – για τα μέλη της. Μία μικρή διαπίστωση, θα την έχετε ήδη κάνει, από την ιστοσελίδα μας για την ποιότητα της γραφής τους. Με τα δομημένα κείμενά τους και όχι μόνο. Ξέρουν λοιπόν να γράφουν. Και πολλές φορές με οξεία γραφή. Αλλά όταν λες αλήθειες πρέπει να χρησιμοποιείς και τέτοια μέθοδο τηρώντας πάντα τη συνδικαλιστική δεοντολογία. Όχι βέβαια με μιζέρια, πονηριά και αντιζηλίες, ούτε με κομματικές ταμπέλες, που αναφέρεστε. Δεν μας ταιριάζουν αυτά. Διαφορετικά θα εύρισκες μία δικαιολογία για να μην γράφεις. Θα έλεγες: εγώ δεν γράφω γιατί δεν θέλω – τάχα μου – να «θίξω». Κουτοπονηριές. Η αλήθεια είναι πολύ απλή. Δεν μπορείς να γράψεις παρά μόνο το όνομά σου. Κι’ αυτό με δυσκολία.

 Η παράταξη πιστεύει ότι δύο είναι οι επιλογές της: Ή τα πας καλά με όλους ή έχεις προσωπικότητα. Οι παρατάξεις όπως και τα πολιτικά κόμματα πρέπει να υπάρχουν στη Δημοκρατία, διότι όπως έλεγε ο Πλάτων: «Αν δεν ασχοληθείς εσύ με τα κοινά θα καταφέρεις να σε κυβερνούν οι κατώτεροί σου». Και τόσα χρόνια το καταφέραμε να μην κυβερνούν κατώτεροί μας και να μας ψηφίζουν οι καλύτεροι, οι αληθινοί, οι έντιμοι.

 Καταλαβαίνετε τι λέω!

 Δεν χρειάζονται πολλά πειστήρια για τους «κατώτερους». Όταν πλεονάζει ο δηλητηριώδης συνδικαλιστικός λόγος με ψευδείς κατηγορίες μέσα από τηλέφωνα ή μέσα από υπόγειες διαδρομές που καλλιεργούν συμφέροντα εμείς υιοθετούμε την ψύχραιμη και έντιμη διαλεκτική. Πιθανόν λίγο οξυμένη μέσα από την ιστοσελίδα μας (διαβάζεται από το σύνολο σχεδόν των δικαστικών επιμελητών) αλλά θα μου επιτρέψετε να πω, πολλές φορές απαραίτητη για να αντιμετωπίσεις τις υπόγειες διαδρομές όταν οι άλλοι λειτουργούν ασύδοτα.

 Πρέπει να υπάρχει – συμφωνούμε – ο νηφάλιος διάλογος, δίχως οι συνάδελφοι να βιώνουν παροξυνόμενες αντιμαχίες και εξοντωτικές διαθέσεις, από τις οποίες ενώ απουσιάζουν απελπιστικά ιδέες και προτάσεις για λύσεις, πλεονάζουν οι εμπαθείς και δυνάμει διχαστικοί αφορισμοί, που αναμηρυκάζονται, όπως είπα, μέσα από τηλέφωνα και χώρους που συχνάζουν άλλα στοιχεία, πλην δικαστικών επιμελητών. Και τοξεύονται από κάθε προσφερόμενο βρώμικο, επικοινωνιακό ανάχωμα. (Βλέπετε με πιάσανε τα φιλολογικά μου που τόσο αγαπώ και τα έχουμε παρατήσει κι ‘αυτά, όπως και τόσα άλλα).

 Πώς να δικαιολογήσεις το γεγονός, όταν σε κατηγορούν ψευδώς, ότι, έχεις εισπρακτική εταιρεία (λέω μόνο ένα μικρό – μικρό παράδειγμα) κι άλλα, κι άλλα θλιβερά. Πάντα όμως θα μου πείτε έτσι έκαναν τα συμφέροντα και οι τοποτηρητές, φερέφωνά τους. Θα μου πείτε, επίσης, δεν είμαστε όλοι όμοιοι. Συμφωνώ. Αυτός είναι ο μικρόκοσμός μας που όμως εμείς δεν ονειρευτήκαμε. Αλλά επειδή πιστεύουμε στα ιδανικά της Δημοκρατίας, θα κρατάμε ότι, ως πολίτες είμαστε ίσοι και συνεχίζω:

 Η πικρή, Σταύρο και Στέλιο, αλλά και αυταπόδεκτη αλήθεια. Κι’ επομένως η ευχερής (κατ’ εμέ) διάγνωση της ύπατης παθογένειας των συνδικαλιστικών μας ημερών. Και η εξίσου απλουστευτική της ανάγνωση: εάν δεν οδηγηθούμε όλοι (βλέπεις δεν εξαιρώ τον εαυτό μου) σε γενναιόφρονα αυτοσκόπηση και αν ως αποτέλεσμα δεν αναπαραχθούν άλλες συμπεριφορές (ανάλογες με αυτές που απαιτούν οι κρίσιμοι καιροί) να μη μεμφόμαστε (πρώτος πληθυντικός, όχι δεύτερος) άλλους πλην ημών (βλέπετε πάλι: δεν έγραψα: πλην υμών). Όσα και αν ενδεχομένως διαπράττουν οι άλλοι εις βάρος μας, δεν μπορεί να είναι τόσο επικίνδυνα όσο τα χειρότερα που ημείς (όχι υμείς) αναπαράγουμε (πάλι πρώτος πληθυντικός).

 Κρίση Σταύρο και Στέλιο και όχι μόνο στον κλάδο μας, σημαίνει ανατροπή των δεδομένων. Αυτό μας διδάσκει η ιστορία. Όλβιος όστις τοις ιστορίοις έσχεν μάθησιν (ευτυχισμένος όποιος γνωρίζει ιστορία) μας έμαθε ο Θουκυδίδης. Πολλές φορές δεν προλαβαίνουμε να κατανοήσουμε τα γεγονότα. Έρχονται τα πάνω κάτω. Οι σταθερές που γνωρίζαμε και όπου βασιζόμασταν για χρόνια και οι συνήθειες αλλάζουν. Και δυστυχώς θα συνεχίζουν ν’ αλλάζουν (;).

 Στα όσα αναφερθήκατε – κυρίως ο Σταύρος – δεν θα πω ότι έχετε σ’ όλα άδικο. Αλλά επαναλαμβάνω. Δεν είμαστε όλοι όμοιοι μ’ αυτούς στους οποίους αναφέρεστε. Οι προοδευτικοί και έντιμοι συνδικαλιστές δεν καθεύδουμε. Στον «Τιτανικό» δεν διαπληκτιζόμαστε μετ’ ευτελείας. (Άλλοι βέβαια κάνουν και παραφθορά της ρήσης «φιλοκαλούμεν γάρ μετ’ ευτελείας φιλοσοφούμεν δε μετά -όχι άνευ- μαλακίας» -τότε δεν είχε η λέξη τη σημερινή της έννοια-). Το κάνουμε για να σώσουμε το καράβι. Για να μη γίνει «Τιτανικός» παλεύουμε.

 Είμαι βέβαιος ότι καταλάβατε και θεωρώ ότι σας δίνω ξεκάθαρα κάποιες απαντήσεις.

 Και επειδή, Σταύρο, πέρασαν τα χρόνια τόσο γρήγορα που δεν το καταλάβαμε καν. Σαν και χθές δώσαμε εξετάσεις. Είσαι, όπως λες, λίγο μεγαλύτερος από εμένα. Καλά περάσαμε όμως. Ξεκινήσαμε σχεδόν ξυπόλητοι. Στον μήνα αγοράσαμε παπούτσια. Στους τρείς μήνες κοστούμι και συνεχίσαμε δουλεύοντας από το πρωΐ μέχρι το βράδυ και Σάββατα και Κυριακές. Ανεβαίνοντας συνεχώς και δεν έχουμε παράπονο. Και πόσο περήφανοι είμαστε.

 Ναι είμαστε περήφανοι: Διότι εργαστήκαμε έντιμα, τιμώντας το λειτούργημά μας.

 Γιατί δεν γραφτήκαμε ως μέλος ποτέ σε κανένα κόμμα, για να πιάσουμε τις άκρες και να βρούμε δουλειά. Με εκείνο το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που μας έφερε εδώ που είμαστε σήμερα. Το σύστημα της φαυλότητας, της διαπλοκής και της διαφθοράς. Σύστημα που εξαγοράζει και εξαχρειώνει συνειδήσεις σ’ εκείνους που δεν έχουν αντιστάσεις και που είναι επιρρεπείς στον εκμαυλισμό.

 Ο δρόμος ανηφορικός ήταν, αλλά τον διαβήκαμε έντιμα. Για τον κλάδο παλέψαμε. Δεν λιποψυχίσαμε. Τον αναβαθμίσαμε. Και αμοιβές καλές είχαμε και έχουμε. Τον πήραμε πολλοί από εμάς στους ώμους μας και δεν λυγίσαμε. Ήταν ένα χέρσο οικόπεδο και χτίσαμε μία πολυόροφη οικοδομή. Και αυτό θα συνεχίσουμε να κάνουμε. Κανένας δεν θα μας αφαιρέσει το οξυγόνο της ελπίδας. Κανέναν δεν θα αφήσουμε να οδηγήσει τον κλάδο στην παρακμή. Οι επόμενοι δεν θα γκρεμίσουν. Θα χτίσουν κι άλλους ορόφους.

 Και προσέξτε με. Ο άνδρας πέφτει, σηκώνεται, συνεχίζει. Όποιον δρόμο επιλέξεις, πάντα θα υπάρχουν άσχημες στιγμές. Τις ξεπερνάς και συνεχίζεις. Τη συνέχεια όμως την δίνεις (όταν δεν είσαι όμοιος με τους άλλους) και μ’ έναν διαφορετικό τρόπο. Όταν πρέπει να κερδίσεις κάτι για το κοινό καλό και δεν ευδοκιμήσει η προσπάθεια, ή για άλλους λόγους ηθικής τάξεως, μπορείς να καταθέσεις την παραίτηση από το αξίωμά σου. Και αυτό είναι ΝΙΚΗ.

 Να η ηθική προστιθέμενη αξία που έβαλα για τίτλο. Να ο υψηλός αξιακός κώδικας Σταύρο και Στέλιο. Ο «μικρός» θα σου βρεί του κόσμου τις δικαιολογίες. Θα προσπαθήσει να δικαιολογηθεί λέγοντάς σου δεν πειράζει αν βάλω περισπωμένη στο ο ή το ε. Ή πως 8+8 δεν κάνουν δεκαέξι, αλλά 0. Διότι αν κόψουμε το 8 στα δύο, βγαίνουν δύο μηδενικά!

 Δεν θα πω περισσότερα. Μόλις τελειώσει η περίοδος της ιδιότυπης «εκεχειρίας», που διαβάσατε χθές, θα επανέλθω, αλλά με διαφορετικό τρόπο.

 Θα κλείσω με κάτι που λέμε στα νέα παιδιά που έρχονται στην παράταξή μας. Και δεν τους πουλάμε ρουσφέτια, ούτε τους τάζουμε λαγούς με πετραχήλια. Σ’ αυτούς που θα γνωρίσετε και αύριο θα φέρουν πρώτη, για άλλη μια φορά ακόμη, σε ψήφους την παράταξη της ΠΡΟΣΥΔΕ (και με διαφορά) και θα είναι στο τιμόνι του κλάδου.

 «Σας υποσχόμαστε πολύ συνδικαλιστική δουλειά, δύσκολα ωράρια που θα κλέβετε και από τον προσωπικό σας χρόνο, αλλά και μία ανεπανάληπτη αίσθηση προσφοράς και δημιουργικότητας για τον κλάδο των Δικαστικών Επιμελητών».

 Μπορεί να ξεστράτισα από τις απαντήσεις που θα θέλατε, αλλά σας είμαι ευγνώμων όμως που μου δώσατε τη δυνατότητα να σας απαντήσω με τον τρόπο που θα ήθελα να απαντώ σε φίλους. Τα υπόλοιπα στη θεσμική συνάντησή μας.

 Υγιαίνετε.