Συνάδελφοι,
Το σημερινό άρθρο φιλοδοξεί να οδηγήσει σε ένα προβληματισμό σε μια εποχή δύσκολη. Στην εποχή που βιώνουμε μια πολυεπίπεδη κρίση. Εξάλλου, αν θέλουμε να βγούμε από τα ποικίλα αδιέξοδά μας ο διάλογος, η αυτοκριτική, η αυτογνωσία, οι ιδέες, το όραμα, ο ρεαλισμός, ο πλουραλισμός, η σύνθεση διαφορετικών (ακόμα) απόψεων αποτελούν πια… μονόδρομο!
Οι συνδικαλιστές του σήμερα δεν έχουν ως μοναδική αρμοδιότητα να συγκρούονται με την κυβέρνηση και να διεκδικούν από αυτήν με μοναδικό όπλο το «αμπέχονο» και την «κουτοπονηριά». Οι συνδικαλιστές πρέπει επίσης να σκέφτονται, να προτείνουν, να συνδιαλέγονται, να έχουν όραμα, να διέπονται από ρεαλισμό, να διακατέχονται από ευελιξία, να σέβονται και να κατανοούν τις ανάγκες του κλάδου τους αλλά και αυτές τις κοινωνίας, και τέλος -και κατά τη γνώμη μου κυριότερο- να μπορούν να επικοινωνήσουν επιτυχώς τις θέσεις τους (τουλάχιστον σε ό, τι αφορά την συνδικαλιστική ηγεσία…).
Η ανάγκη για μια συνδικαλιστική ηγεσία με δομημένο λόγο, πλούσια επιχειρηματολογία αλλά και επικοινωνιακά χαρίσματα είναι πλέον αναντίρρητη. Τα ιδεολογήματα και οι ιδεοληψίες παρελθόν. Η αλλαγή νοοτροπίας αναγκαία. Οι «δικοί μας» και οι «άλλοι» φαυλότητα του χθες. Η μιζέρια, η στασιμότητα και κυρίως τα πισωγυρίσματα οδηγούν στην αυτοκαταστροφή. Κάποιος καχύποπτος, βέβαια, θα πει: «Μα υπάρχει «παρθενογένεση»; Η απάντηση αυτονόητη, το ερώτημα ρητορικό, όσο και να μυρίσεις τον κρίνο δεν πρόκειται να «συλλάβεις» .
Εμείς στην ΠΡΟ.ΣΥ.Δ.Ε., όχι μόνο δεν αποτάσσουμε το παρελθόν μας άλλα είμαστε περήφανοι για τα επιτεύγματα της, όπως αυτά 25 χρόνια τώρα έχουν, σιγά-σιγά και μεθοδικά, οδηγήσει τον κλάδο από την εποχή του κλητήρα στην εποχή του δικαστικού επιμελητή πτυχιούχου νομικής. Που το έργο, η ηγετική προσωπικότητα και η συνδικαλιστική παρακαταθήκη του Μανώλη Γραμματόπουλου βρήκε άξιους συνεχιστές στα πρόσωπα των Διονύση Κριάρη Θύμιου Πρεκετέ και Μιχάλη Κανέλλου, με συμπαραστάτες όλους εμάς που πιστεύουμε ότι η ενασχόληση με τα συνδικαλιστικά δεν αποτελεί διαβατήριο επαγγελματικής αποκατάστασης ή κοινωνικής καταξίωσης, που δεν επέτρεψε εκφυλισμούς και εκπτώσεις στις καταστατικές της αξίες και που απομόνωσε, εκδίωξε ή ανάγκασε σε άτακτη φυγή εκείνους που κατά καιρούς το προσπάθησαν. Υπάρχει, όμως, αυτοκριτική, αυτογνωσία, εξέλιξη, προσαρμογή, ουσιαστική αλλαγή στάσης, όραμα-ιδέες-απόψεις που πιθανόν αξίζει να συζητηθούν… γιατί με ταμπέλες, εξορκισμούς και καπελώματα (χωρίς ουσία, αυτογνωσία και ουσιαστική διάθεση αυτοκριτικής και αλλαγής) οδηγούμαστε σε ένα αύριο χειρότερο από το χθες! Continue reading Συνδικαλισμός με Όραμα
