Η αλήθεια έχει δύο έννοιες, την φαινομενική και την πραγματική που μοιάζουν να ακολουθούν αντίθετους δρόμους, παρά το γεγονός ότι η επίκληση της πρώτης στη διάρκεια της δεύτερης είναι κάτι περισσότερο από συνεχής.
Το εγώ τους είναι η πραγματικότητα που βιώνουν και επικεντρώνεται στην διαστρέβλωση και παραποίησή της ώστε να καταστεί βολική και τελικά καθαρτική για εκείνους.
Η αλήθεια στην λογική τους μοιάζει να χάνεται σε λεπτομέρειες που όμως είναι καθοριστικές.
Μια διαστρέβλωση ή παράλειψη ενός φαινομενικά ασήμαντου γεγονότος μπορεί να ανατρέψει τα πάντα.
Μάστορες στην κατασκευή της βολικής, κάθε φορά αλήθειας, που θα ευνοήσει τον στόχο τους – πολλές φορές δεν την γνωρίζουν καν – σε συνδυασμό πάντα με την υπεράσπιση των ‘θέλω’ τους, θεωρούν ότι τους απαλλάσσει από κάθε ενδοιασμό ή συνειδησιακό προβληματισμό, έστω κι αν την «καταρρακώνουν».
Ετοιμοπόλεμοι πάντα, στη μάχη να πείσουν για τη δική τους αλήθεια, μια αλήθεια που περιέχει μικρά ή μεγάλα ψεύδη, καθοριστικές ή ασήμαντες παραλείψεις.
Τέλος, οι ακροατές τους κρίνουν επί όσων άκουσαν, άρα εξ’ αντικειμένου έχουν χάσει ήδη τη μάχη της διάγνωσης της αλήθειας και μοιραία θα επιβεβαιώσουν τη θέση εκείνου που χειρίστηκε καλύτερα το παιχνίδι της παρουσίασης της ή έστω θα συμβιβαστούν στις αντίθετες θέσεις σε μια κοινή συνισταμένη που πιθανότατα όμως δεν θα είναι η πλήρης αλήθεια.
Σε αυτόν το παιγνίδι αντικατοπτρισμού εξέχοντα ρόλο κατέχει η δύναμη. Η ισχύς του κάθε συνδικαλιστικού παράγοντα, που μπορεί να συνίσταται στον «πλούτο και την εξουσία», και ο οποίος δεν θα μείνει αμέτοχος στο παιχνίδι ούτε θα το σεβαστεί. Αντιθέτως μπαίνει δυναμικά γνωρίζοντας ότι μπορεί να το επηρεάσει.
Στην πράξη, η παρουσίαση για την αλήθεια δείχνει εγκλωβισμένη ανάμεσα σε συμφέροντα, μα στο τέλος σχεδόν πάντα θα υπερισχύσουν «τα δικά του».
Πολλές φορές συμβαίνει με την αλήθεια να προωθούνται συμφέροντα, άλλοτε μέσω της ανακάλυψης της και άλλοτε μέσω της απόκρυψής της, ενίοτε δε και μέσα από την καταστροφή της.
Η διαμάχη αφορά το δικαίωμα κάποιων να μιλάνε με αυθεντία την οποία κάποιοι άλλοι θα πρέπει να υπακούν. Είναι μια διαμάχη σχετικά με την καθιέρωση ή την επανεπιβεβαίωση των σχέσεων ανωτερότητας και κατωτερότητας, κυριαρχίας και υποταγής, ανάμεσα σε υποστηρικτές πεποιθήσεων.
Δυστυχώς ο Πινόκιο συνδικαλιστής είναι επιρρεπής στα ψέματα, την μυθοπλασία, την υπερβολή και προσηλωμένος στον στόχο του, στα ιδιοτελή του κίνητρα και συμφέροντα.
Κύριοι ,
οι συνάδελφοι και ιδιαίτερα οι νεότερες γενιές θέλουν ένα κλάδο με διαφορετική κουλτούρα, που θα θέτει ως προτεραιότητα την αξιοκρατία, την κατάργηση του πελατειακού συμφέροντος και ένα σαφές σχέδιο προόδου που θα συμβάλει στην οικονομική ανάπτυξη και την μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων τα επόμενα χρόνια. Χρειαζόμαστε λύσεις που θα βελτιώσουν το επίπεδο εργασίας όλων και ειδικά των νέων συναδέλφων, την καθημερινότητά τους, την ζωή τους και όχι συναισθηματικές επικλήσεις που ανάγονται στο παρελθόν.
Με εκτίμηση
ΚΑΝΕΛΛΟΣ ΜΙΧΑΛΗΣ
