–
‘Αρθρο του Διονύση Κριάρη
–
Είδα τις τελευταίες ημέρες σε κάποιο κανάλι μια παλιά αλλά αγαπημένη ταινία του ελληνικού κινηματογράφου. Το αμαξάκι…… με τους μακαρίτες πια Ορέστη Μακρή, Βασίλη Αυλωνίτη, Αντιγόνη Βαλάκου και τόσους άλλους μεγάλους και αγαπημένους ηθοποιούς. Ηθοποιούς που μέσω των ηρώων που ενσάρκωσαν γαλούχησαν τις ψυχές και τις καρδιές μας. Το αμαξάκι….. ταινία με λίγα χρήματα αλλά πολύ καρδιά, αγάπη, ψυχή ……….. αλλά εν τέλει με τεράστια μηνύματα….. καίρια και διαχρονικά.!!!
Ο μεγάλος κίνδυνος σε εκείνη την ταινία ήταν η αλλαγή του κόσμου…. του τότε κόσμου, της Ελλάδας της δεκαετίας του ‘50…. Ο εχθρός των δύο αμαξάδων (Μακρή-Αυλωνίτη) ήταν ….. το αυτοκίνητο……!!!! Το μηχανικό εκείνο μέσο που εξοστράκιζε το γραφικό αμαξάκι, το μόνιππο και, τελικά, τον αμαξά…. Δηλαδή τον οδηγό του μόνιππου……… Στο ρόλο αυτό (του αμαξά που οι εξελίξεις παραγκωνίζουν) ο Ορέστης Μακρής….. γλυκός, ευθύς, έντιμος και άτεγκτος, πιστός στις παραδόσεις και αμετακίνητος. Για όλα αυτά αξιέπαινος και ζηλευτός…. Ένας άνθρωπος που όλοι, ενδόμυχα, ζηλεύουμε και θα θέλαμε να του μοιάσουμε, να μην υποκύψουμε, να μην παραδοθούμε!!!
Στο ρόλο του άλλου αμαξά, αυτού που «υπέκυψε και παραδόθηκε» στο αυτοκίνητο – την αλλαγή – ο Βασίλης Αυλωνίτης. Άνθρωπος με κατανόηση και βαθύ σεβασμό για το φίλο του και τις παραδόσεις αλλά ταυτόχρονα και άνθρωπος συνειδητοποιημένος με το αναπόφευκτο, με την εξέλιξη που δεν αποτρέπεται, που δεν αποφεύγεται. Άνθρωπος που, παρά τον πόνο της απόφασης, την πήρε και κοίταξε μπροστά. Άνθρωπος που πήρε την απόφαση, όχι μόνο να αγοράσει αυτοκίνητο αλλά και να το μάθει καλά.
Αρκετά όμως με την αναπόληση. Ας προσπαθήσουμε να παραλληλίσουμε το τότε με το τώρα. Continue reading Το Αμαξάκι…..