–

‘Αρθρο του Διονύση Κριάρη

–

Είδα τις τελευταίες ημέρες σε κάποιο κανάλι μια παλιά αλλά αγαπημένη ταινία του ελληνικού κινηματογράφου.  Το αμαξάκι…… με τους μακαρίτες πια Ορέστη Μακρή, Βασίλη Αυλωνίτη, Αντιγόνη Βαλάκου και τόσους άλλους μεγάλους και αγαπημένους ηθοποιούς.  Ηθοποιούς που μέσω των ηρώων που ενσάρκωσαν γαλούχησαν τις ψυχές και τις καρδιές μας.  Το αμαξάκι….. ταινία με λίγα χρήματα αλλά πολύ καρδιά, αγάπη, ψυχή ……….. αλλά εν τέλει με τεράστια μηνύματα….. καίρια και διαχρονικά.!!!

Ο μεγάλος κίνδυνος σε εκείνη την ταινία ήταν η αλλαγή του κόσμου…. του τότε κόσμου, της Ελλάδας της δεκαετίας του ‘50…. Ο εχθρός των δύο αμαξάδων (Μακρή-Αυλωνίτη) ήταν ….. το αυτοκίνητο……!!!! Το μηχανικό εκείνο μέσο που εξοστράκιζε το γραφικό αμαξάκι, το μόνιππο και, τελικά, τον αμαξά…. Δηλαδή τον οδηγό του μόνιππου………  Στο ρόλο αυτό (του αμαξά που οι εξελίξεις παραγκωνίζουν) ο Ορέστης Μακρής….. γλυκός, ευθύς, έντιμος και άτεγκτος, πιστός στις παραδόσεις και αμετακίνητος.   Για όλα αυτά αξιέπαινος και ζηλευτός…. Ένας άνθρωπος που όλοι, ενδόμυχα, ζηλεύουμε και θα θέλαμε να του μοιάσουμε, να μην υποκύψουμε, να μην παραδοθούμε!!!

Στο ρόλο του άλλου αμαξά, αυτού που «υπέκυψε και παραδόθηκε» στο αυτοκίνητο – την αλλαγή – ο Βασίλης Αυλωνίτης.  Άνθρωπος με κατανόηση και βαθύ σεβασμό για το φίλο του και τις παραδόσεις αλλά ταυτόχρονα και άνθρωπος συνειδητοποιημένος με το αναπόφευκτο, με την εξέλιξη που δεν αποτρέπεται, που δεν αποφεύγεται. Άνθρωπος που, παρά τον πόνο της απόφασης, την πήρε και κοίταξε μπροστά. Άνθρωπος που πήρε την απόφαση, όχι μόνο να αγοράσει αυτοκίνητο αλλά και να το μάθει καλά.

Αρκετά όμως με την αναπόληση. Ας προσπαθήσουμε να παραλληλίσουμε το τότε με το τώρα.

Μοιραία θα παραλληλίσουμε το αυτοκίνητο με το διαδίκτυο (internet) και συνακόλουθα με την ηλεκτρονική δικαιοσύνη.

Και σήμερα όπως και τότε, σαν νεώτεροι Μακρήδες,  κάποιοι παραμένουν πιστοί και ταμπουρωμένοι πίσω από τίτλους, ιδιότητες και αξιώματα, του τύπου: “είμαι δημόσιος λειτουργός“ ή  “χάνεται η εξασφάλιση, δια της φυσικής παρουσίας του δικαστικού επιμελητή, το ιερό δικαίωμα της ενημέρωσης και διασφάλισης του πολίτη (εναγομένου ή οφειλέτη) “.   Άξια προσοχής και σεβασμού οι πιο πάνω αιτιολογίες. Μπορεί να έχουν δίκιο, μπορεί και όχι.  Άλλωστε σε όλους, μα όλους, τους ευρωπαϊκούς κανονισμούς αυτό που απαιτείται πλέον, είναι η «κατά πάσα πιθανότητα» ενημέρωση του εναγόμενου.

Κάποιοι άλλοι όμως, σαν νεώτεροι Αυλωνίτηδες, παρά τη δυσκολία της απόφασης, βλέπουν – καθαρά και ξάστερα – πως η ηλεκτρονική δικαιοσύνη δεν αποφεύγεται, δεν αποτρέπεται. Έτσι παίρνουν την απόφαση όχι μόνο να αγοράσουν ηλεκτρονικό υπολογιστή και να συνδεθούν στο διαδίκτυο αλλά να διεκδικήσουν την μετατροπή της δουλειάς τους μέσω του computer. Πιστεύουν πως πρέπει να κρατήσουν πάση θυσία τις ηλεκτρονικές επιδόσεις, να μπορούν να εγγράφουν ηλεκτρονικά τις αναγκαστικές κατασχέσεις τα κτηματολόγια, να πληρώνονται τις επιδόσεις τους μέσω e-banking, να καταθέτουν τα τέλη στα κτηματολόγια με τον ίδιο τρόπο. Να πληρώνουν τα, αποϋλοποιημένα ένσημα πλέον άρα και τις ασφαλιστικές τους εισφορές ομοίως. Να έχουν τα βιβλία τους με ηλεκτρονική μορφή και όχι στο χαρτί και στο μολύβι – ωσάν το τεμπεσίρι του παλιού μπακάλη-  και τόσα και τόσα άλλα που υπάρχουν ή δημιουργούνται ή θα δημιουργηθούν στο άμεσο ή το απώτερο μέλλον. Πάντα όμως διατηρώντας το μέγα κεκτημένο της κοινωνίας (όχι κυρίως το δικό μας αλλά της κοινωνίας) του δημοσίου λειτουργού, με υψηλά standards μόρφωσης εκπαίδευσης και εξειδίκευσης.

Να διεκδικήσουμε το νέο, το καινούργιο, το άγνωστο…. Αυτό που, τεχνικά,  δεν ξέρουμε ακόμα πως θα εφαρμόσουμε αλλά που είναι αναγκαίο να μάθουμε να το κάνουμε και να το κάνουμε καλά αν θέλουμε να επιβιώσουμε. Δεν λέω να διαβιώσουμε , λέω να επιβιώσουμε.

Κάποιοι ένθερμοι, μέχρι χτες, της αλλαγής σήμερα ανακαλύπτουν πως οι πραγματικές αλλαγές – που οραματίζονταν σε σχέση με το επάγγελμά μας – δεν πρόκειται ποτέ να έρθουν είτε αυτή η χώρα διαλέξει να συμπορευτεί τους Μερκελιστές ή τους Ομπαμιστές ή τους Πουτινιστές.

Η παγκοσμιοποιημένη οικονομία, σε ό,τι μας αφορά, θα περνάει μέσα από την ηλεκτρονική διακυβέρνηση, μέσα από την ανάγκη να πεισθούν οι οικονομικά ισχυροί πως τους είμαστε απαραίτητοι ταυτόχρονα δε, να πεισθούν και οι απλοί πολίτες πως δεν τους κοστίζουμε τα μαλλιά της κεφαλής τους.

Σημασία έχει από αυτή την κρίση που βιώνουμε και είναι η μεγαλύτερη σε καιρό ειρήνης, να βγούμε ζωντανοί, το επάγγελμα να συνεχίσει να υφίσταται, ώστε αύριο, αργότερα, να διεκδικήσουμε το καλύτερο, το ανώτερο, το ποιοτικότερο, με παιδεία, με γνώση, με επίγνωση των λαθών μας, των μεγάλων υστερήσεων του παρελθόντος μας, πρόσφατου ή παλιότερου και εν τέλει με προτάσεις αντιμετώπισής τους.

Πρέπει να συγκρουστούμε με το κομμάτι του εαυτού μας που αντιστέκεται στο ρεαλισμό, να κρατήσουμε τα καλά του χτες αλλά να κοιτάξουμε κατάματα το αύριο.

Να μην αφηγούμαστε στα εγγόνια μας τη δουλειά που κάναμε παλιά και να ακούγεται σαν παραμύθι της γιαγιάς…!!!

Σαν το …. Αμαξάκι του Ορέστη Μακρή…..